En toch, zo is hier de ervaring, is er als resultaat van steeds meer interactief online-aanbod een openen van voorheen gesloten geesten ontstaan. Voorheen, ondanks een toename van wat ze nu de "mannosfeer" noemen — jongens die nog geen intiem contact met meisjes hebben durven hebben, mannen die op wat meer gevorderde leeftijd niet "aan de vrouw" zijn gekomen en dus overcompenseren in vrouw- en minderhedenvijandige uitingen — waren die gastjes van achter de grup opgesloten in achterhaalde vooringenomenheden ten aanzien van ook genoemde LGBTQ+-ers. Nu zijn over het algemeen, dus zonder deze "mannosfeer", de geesten toch ietsje ruimer in hun jasje komen te zitten, niet in het minst dankzij een bombardement (tsunami, zou een contro-versieel politicus zeggen) van informatie die mogelijk is gemaakt dankzij het op de markt komen, resp. verder optuigen van functies op het wereldwijde web waardoor informatie tot in de kleinste kamertjes van de verschillende woningen komt.

We hoeven niet in te gaan op de vraag welke dan de (oer-) conservatieve stromingen binnen het boeddhisme zijn, alleen al omdat ook daar een bres in de dijk aan het ontstaan is, hier zichtbaar, daar meer in het verborgene.
In ieder geval is het in met name de Chinese mahāyānistische stromingen buiten het vasteland een standaard-gebruik geworden dat ook, en soms vooral LGBTQ+-ers het burgerpersoneel van tempelgemeenschappen vormen, zeker waar het kantoorbanen betreft. In veel gevallen is het zo dat deze personen — die in een conservatieve burgermaatschappij moeilijk aan banen kunnen komen — een belangrijke bijdrage hebben geleverd, en nog leveren aan het op het wereldwijde web zetten van het bestaan en de activiteiten van hun opdrachtgevers. Het is daarom dat in deze gemeenschappen het veronderstelde probleem van LGBTQ+ niet op de agenda staat; men neemt stilzwijgend aan dat hier geen probleem is, en beschermt met dit stilzwijgen die personen die in andere gevallen in de negatieve aandacht van het algemene publiek zouden kunnen komen.