Op 26 juli zagen we een tv-productie over een indiase fotograaf en zijn dochter. Bij zijn fotograferen van een van de leidinggevenden van het boeddhisme volgens de Tibetanen deed de gefotografeerde iets wat niemand begrepen zal hebben, en hooguit zal hebben verstaan als "speels bezig zijn". De moniaal op 't schavotje lichtte het hoofddeksel van de fotograaf op, en zette het, met zijn bekende meisjes-giechel, weer terug. Dat was eerder onhandig en verlegen dan de begrijpelijke terechtwijzing die het had moeten zijn. Daarom hier de hoofdpunten uit de monialen-code zoals die ook in de
Code van Tibet zal voorkomen.
• Ik zal de Leer niet onderwijzen aan iemand die een paraplu/parasol boven zich houdt en niettemin niet ziek is (terwijl ik zelf in de regen/felle zon sta).
• Ik zal de Leer niet onderwijzen aan iemand die een (wandel)stok in de hand houdt en niettemin niet ziek is (terwijl ik zelf zo'n ondersteuning ontbeer).
• Hetzelfde geldt voor de onderwerpen mes, wapen, schoeisel (terwijl ik zelf geen schoeisel draag), een voertuig (terwijl ik me zelf buiten dat voertuig bevind), liggen op een bed of kussen (terwijl ik zelf op de harde grond sta of zit).
• Ik zal de Leer niet onderwijzen aan iemand (die zodanig zit dat z/hij de opgetrokken) knieen omarmt (nonchalant zit, bv met de poten op tafel).
• Ik zal de Leer niet onderwijzen aan iemand die een hoofddeksel draagt (terwijl ik zelf blootshoofds ga).
• Ik zal de Leer niet onderwijzen aan iemand die op een zetel zit terwijl ik zelf op de grond zit.
• Ik zal de Leer niet onderwijzen aan iemand die gezeten is terwijl ik zelf sta.
• Ik zal de Leer niet onderwijzen aan iemand die voor mij loopt (met zijn rug naar me toegekeerd).
• Ik zal de Leer niet onderwijzen aan iemand die op een pad (de stoep) loopt terwijl ik zelf in de berm (op de weg of in de goot) loop.
Stichting onder nummer 20138036.