Op een dag fietste een nederlandse postbode op zijn gewone herenfietsje — niks aan de hand, beetje grinniken, beetje praten — de enige berg van het land op naast een ploeg professionele wielrenners die op een veel en veel te groot verzet niet naar boven kwamen en afzagen als beesten.
Die herinnering kwam boven bij
deze video van een laotiaanse monnik, goed de voorvoet neerzetten, naar de wand buigen, die op blote voeten naar de top van een heuvel dartelde terwijl echte bergbeklimmers stom van verbazing, achterover in de touwen en hakken tegen de bergwand, toekeken. De monnik deed het even voor, of plaagde ze een beetje, dat zal 't zijn geweest.
Een van de "echte bergbeklinmmer" vond dat de monnik verlicht is, en dat hij daarom zo makkelijk vooruit kwam. Dorpelingen, al snel weer door de echte civilisatie "bijgelovig" genoemd, meenden dat de monnik "powers" had.
Er was ook nog eens een episode in Zuid-Korea waar op een wandelpad over een 't mocht-geen-naam-hebben beekje een van de drie naast elkaar gelegde loopplanken was verwijderd en we er op twee planken overheen moesten. Nou ja, beide voeten kunnen naast elkaar gezet kunnen worden, dacht ik, dus dat moet lukken. Een andere
bhiksuni en ik maakten vrolijk babbelend zonder problemen de oversteek. De rest van het gezelschap, inclusief luidruchtige oosterburen, hadden er twintig minuten voor nodig, kankerend, jankend, natte voeten, schrijlings zitten, in de drafhouding zitten, hand vasthouden van iemand die ook omkiept. Al met al een deerniswekkende vertoning en een bevestiging dat een geest in balans samengaat met een lichaam in balans.
Stichting onder nummer 20138036.