■ Het was de NOS die met het bericht kwam over een chinese man die in Japan een bezoek bracht aan de Yasukuni-tempel en vervolgens uit "de vereniging van uitvoerende kunsten" (kunstenaars) werd gezet.

Op een dag bracht ik met een bevriende chinees-etnische monnik en nog een paar mensen een bezoek aan een plek in Taiwan waar twee openlucht-altaren naast elkaar stonden: een chinese en een japanse (affiliatie onbekend). De japanse was naar een vrij strak ontwerp gebouwd, en de chinese had meer krullen.
Het japanse experiment vond ondergetekende wel prima, en het andere minder. Ingehouden woede was mijn deel; de herinnering aan de japanse bezetting en de slachtpartij in Nanjing wordt nog steeds generatie na generatie doorgegeven, ook al komen boeddhistische professionals uit China en Japan jaarlijks samen om Nanjing te herdenken in een poging om een streep te zetten onder die onlustgevoelens.

Jaarlijks brengen japanse regeringsfunctionarissen een bezoek aan de Yasukuni-schrijn waar oorlogsslachtoffers en oorlogsbeulen herdacht worden. Dat levert ieder jaar weer felle kritiek op door met name het Reine Land-boeddhisme — de herdenkingsplaquettes van die beulen moeten dan maar ergens anders heen. Waarom de japanse regering daar geen gehoor aan geeft is eigenlijk een raadsel, zeker wanneer we bedenken dat het japanse leger sinds WO-II een verdedigingsleger is geworden en maar mondjesmaat mag meedoen aan aanvalsactiviteiten van geallieerden buiten het japanse grondgebied.
Officieel is Japan nog steeds anti-militaristisch, maar onderhuids spelen er kenelijk andere sentimenten, je in de kuif gepikt voelen, bijvoorbeeld.