■ Het komt vaker voor dat boeddhistische stromingen, d.w.z. de traditionele, of volgens sommigen ouderwetse, een set van de respectieve canon schenken aan een land of een overheidsinstantie zoals bijvoorbeeld aan de Library of Congress in de VS. Dan hebben we het dus over sets zoals die zijn samengesteld door onderandere het theravāda, een of meerdere Himalaya-stromingen, Zuid-Korea, en Japan.

Vietnam.vn had het bericht dat Thailand een set in het (theravāda) Pāli had geschonken aan Vietnam. Dat wil zeggen dat de gemeenschap in de Vietnamese tempel Hung Thanh in de thaise Nakhôn Phatóm-provincie een en ander werd overhandigd tijdens een ceremonie waarbij de Vietnamese ambassadeur naar Thailand aanwezig was, plus een flink aantal abten van tempels in Vietnam.

De Pāli canon beslaat 39 boeken. De Pāli Text Society heeft de werken verdeeld over 55 volumes. De foto laat zien dat de thaise collectie veel uitgebreider is. Wat op tafel is uitgestald is omvangrijker dan de 45 volumes in de (oude) onderverdeling die de "Koninkrijk van Siam-editie" heet. Wat er verder aan de bovengetoonde krantenfoto opvalt is dat het mahāyāna-abten zijn die de set officieel ter hand werd gesteld.

De tibetaanse Kanjur en Tanjur (hīna-, mahā-, vajra-, tantra-yāna) zijn uitgegeven in totaal 317 volumes. Bhutan zal een vergelijkbare collectie hebben. Het Newari-boeddhisme van Nepal is te hybride om op die geschriften voluit, en exclusief, het woord boeddhistisch te plakken.

Er zijn 80 duizend houten blokdrukken die samen de Tripitaka Koreana vormen. Het oudste gedrukte canonieke boek in Korea is de Jikji. De koreaanse Jogye Orde heeft daarnaast een Anthology (mahāyāna) uitgegeven in 12 volumes, gevuld met de werken van een aantal monniken uit het verleden.

De chinese canonieke collectie op houtblokken bestond aanvankelijk uit 130.000 plankjes. De telling neemt de eerste, in het Mandarin uitgekerfde, Tripitaka Koreana mee plus een paar collecties in aan het chinees gerelateerde talen. Het aantal chinese, gedrukte canonieke werken, mahāyānistisch, is omvangrijk. Een 10e-eeuwse collectie bestaat uit 1076 teksten. Een 12e-eeuwse canon, samengesteld door de non Cui Fazhen, beslaat 1576 titels. Het hoge aantal teksten is in al deze mahāyāna-stromingen te danken aan het meenemen van latere werken rond figuren en onderwerpen die in de 6e eeuw voor de westerse jaartelling nog niet aan de orde waren. En bovendien worden er de handschriften bijgeteld die werden vervaardigd door leiders van stromingen (zoals het ch'an en het Reine Land-boedhisme) die buiten het mahāyāna niet bekend zijn.