■ Tijdens het buitenlanddebat in de nederlandse Tweede Kamer, 9 november 2022, werd er door verschillende woordvoerders gesproken over "de dreiging die van Rusland en China uitgaat." Binnen dat discours werd het vuurtje rond Taiwan opgestookt terwijl geen van die jongelui lijkt te weten dat China ten minste eens per jaar verklaart dat ze het eiland zullen inlijven, en het, tot min of meer vandaag, telkens weer Taiwan is dat met zorgvuldig manoeuvreren, binnen de voorzichtige cultuur van die regio, die "move" nog even weet op te schuiven. Inmiddels zijn we geconfronteerd met een taiwanese minister van buitenlandse zaken die de retoriek een beetje opschroeft. Ik meen te weten dat niet iedereen blij is met het verlaten van de stille kracht van negeren en verder gaan.
Het is jaren geleden een voormalig ambassadeur geweest die de wisselvallige houding jegens China in een toen goed gelezen boek heeft uiteengezet: wanneer "het westen" iets van China nodig had, of zonder bagage uit het libertaire Tibet terugkeerde, of wanneer er weer eens extra aandacht werd gegeven aan een stiekem bewonderde filosofie als die van Kongzi (Confucius), was het een prima volk met oude en bewonderenswaardige cultuur en lekkere thee. Wanneer China iets deed wat "het westen" niet zinde — meest recent de verschillende episodes over de productie van goedkope goederen en de als oneerlijk geziene overheidssteun daarvan — was China de boeman, zoals vandaag. Dat is doorheen de eeuwen al x maal heen en weer gegaan: fout, goed, fout, goed, ...
De houding tegenover strijd met de ander wordt in China nog steeds gewaardeerd volgens het adagium van een generaal uit de oudheid, opgeschreven in de
Sunzi bingfa, waar staat dat, in de vertaling van François Julien: "
Eerder dan de strijd te glorifiëren, bestaat de krijgskunst er uit hoe je de tegenstander kan overwinnen zonder een slag te leveren."
Deze houding wordt, in het engels, "detour and access" genoemd. Of in de woorden van een etnisch-chinese meneer in Maleisië: "hij stelt zijn troepen zo langs alle kanten op dat de tegenstander bij voorbaat al zo onder de indruk is dat hij de aftocht blaast."
Dat wordt in domineesland achterbaks genoemd, en in Oost-Azië zorgzaam: niemand hoeft te sterven als 't niet nodig is.
verder
Stichting onder nummer 20138036.