Bij de vermoedelijk oudste canonieke teksten beginnend, die van het eertijds hinayāna dat zich ontwikkelde naar het mahāyāna, is er het verhaal dat Boeddha na zijn Ontwaken een uitspraak deed waarin hij zich uitliet in woorden als "zoals mij is er in de wereld geen ander." In het engels wordt dan het Pāli-woord "ashama" vertaald met "unparalleled".
In dat licht, dat wil zeggen, uitgaand van de gedachte dat de schrijver van de Súpina Sutta (sutta = leerrede; súpina = droom) zich Boeddha voorstelde als een alomvattende entiteit, als het ware, moeten we willen aannemen dat deze Súpina Sutta niet door Boeddha werd uitgesproken. Het moet een van de vrij vele voorbeelden zijn van schrijverij door personen die het nog ietsje mooier wilden maken, nog ietsje indrukwekkender, in de geest van wat India itihasa noemt: Wahrheit und Dichtung.

Hoe dan ook in die Súpina Sutta wordt er opvallende nadruk gelegd op het gegeven dat Boeddha vóór zijn Ontwaken nog dromen had (en daarna niet meer): "Toen de tathāgata . . . nog slechts een niet-Ontwaakte bodhisatta was, droomde hij deze vijf dromen."
Ook in andere vroege (Pāli-)teksten komen we het woord droom tegen. (A ii.177): "zintuiglijke genietingen . . . geven geen blijvende tevredenheid, zijn slechts . . . een droom waaruit de dromer met verdriet en spijt ontwaakt."
Dan is er ook nog de term pāpa-súpina: een kwaaie droom (Vism 312; DhA iii.4). Maar er is ook een gelukbrengende droom: mángala-súpina (J vi.330).