Seculiere wetgeving

Kiren Rijiju zei tijdens de presentatie van de wetstekst dat er nergens in de wereld een plek is waar minderheden veiliger⁽²⁾ zijn dan in India, en dit omdat de meerderheid geheel seculier is. Wat dat in India betekent, is dat het land een wetgeving heeft die niet ontleend is aan religieuze systemen. Althans dat is voor de zittende regering het ideaal; in werkelijkheid blijkt dat een Waqf-orgaan daarop een uitzondering probeert te vormen.⁽³⁾

En terwijl we dat zeggen, of denken, komt ook het besef vanuit de verte aangevlogen dat alle onderlinge afspraken, d.w.z. wetgeving, die we vandaag hebben, vanuit het verre, verre verleden, vanuit, zeg maar, antieke levensbeschouwelijke overwegingen en/of systemen het tot vandaag hebben gered. Onderweg zijn ze x-keren gewijzigd, maar toch, we kunnen geen plaats of tijd aanwijzen waar regels en afspraken niet geworteld zijn in deze of gene levensbeschouwelijke filosofie die het had en heeft over de intermenselijke relaties, en over de relaties met alles wat om ons heen op een of andere manier leeft.

De heer Rijiju voegde aan zijn overwegingen toe dat zelfs een "minuscule minderheid" als de Parsis in India veilig zijn en het hoofd hoog kunnen houden. (In het verleden, in 1851 [Bombay], en 1874 [Gujarat], zijn er "hindu-parsi riots" geweest. Dat is lang geleden, maar India, dat nog niet zo lang geleden de volledige vrijheid kreeg om zelf de eigen geschiedenis te bestuderen en vast te leggen, bewaart daar kennelijk levendige herinneringen aan. Het debat over 's-lands geschiedenis is levendig en wijd verspreid.)

(2) Toch protesteerde de jaïn-gemeenschap in Mumbai op 19 april 2025 tegen het afbreken van hun tempel door de Brihanmumbai Municipal Corporation (BMC). De jaïn-gemeenschap is, globaal gezien, niet onbemiddeld. Hun stem zou toch goed gehoord moeten worden door de verschillende overheden, zouden we kunnen denken.
Wat overigens opviel in hun slogan is dat ook zij een tempel een mandir noemen, naar voorbeeld van het hinduïsme. In de deelstaten Gujarat en in de streektaal het Kannada heet zo'n tempel een Derasár, resp. een Basadi.

(3) In Nederland formuleert een orgaan als Open Churches het met woorden als "Kerken zijn openbare plaatsen onder zowel administratief als kerkelijk recht". Ze stellen dus kerkelijk recht naast de seculiere jurisprudentie, hoewel er de realisering lijkt te zijn dat de seculiere wetgeving niet geschonden mag worden. Metafoor Vastgoed laat ons weten dat "het kerkgebouw ... veelal eigendom van een kerkgenootschap (is), terwijl de burgerlijke gemeente eigenaar van de toren is." Dit is zondermeer een resultaat van compromis waardoor zowel het begrip "kerkelijk recht", als het eigendomsrecht bij het kerkgenootschap blijft, terwijl door de onder overheidsbeheer vallende toren er voor zorgt dat een kerkgenootschap niet vrijelijk met het gebouw kan doen wat het wil. Typisch Nederlands, zouden we zeggen.