■ FrameWeb liet in november zien hoe ze voor de Shodai-[d]ji een columbarium hebben gebouwd. Waar zowel in een land als Singapore als in Japan de begraafplaatsen overvol zijn, worden andere wegen gezocht om de doden te kunnen herdenken. Over het in Japan uitstrooien van as over zee horen we niets meer. Mogelijkerwijs vindt een te klein deel van de bevolking dit een goed idee. Een columbarium echter geeft ruimte voor gedenken ten overstaan van iets materieels, al is het maar as in een container.
Problematischer is dat het columbarium ook een ruimte heeft waar de nabestaande een brief kan schrijven aan de overledene. Er is zelfs een speciale brievenbus voor ontworpen.
Een orgaan als Trendwatching sprong er bovenop; een artikel door Liesbeth den Toom — een van de architecten die aan het columbarium heeft meegetekend is een Nederlander — maakte er veel werk van, zonder medeneming van nieuws over het columbarium als zodanig. Ze beschreef het proces: "(write → post → burn → receive acknowledgment)".
Het "burn", verbranden, is in Oost=Azië een traditioneel concept. We zien het jaarlijks tijdens het Ullàmbana-gebeuren. Niemand in tenminste de Chinees-etnische bevolking van bijvoorbeeld Maleisië en Singapore kan uitleggen waarom het verbranden van een symbolische gift noodzakelijk is, maar men doet het.
Uiteraard is het opschrijven van wat in een rouwproces doorstaan wordt een mogelijkheid tot verwerking van het gemis, maar zodra er ook maar de indruk wordt gewekt dat een overledene nog op een of andere manier bestaat en een brief zou kunnen lezen zijn we op het verkeerde pad aanbeland.

Tot welke richting de Shodai hoort valt voorlopig niet te achterhalen, maar we mogen toch hopen dat een stroming waartoe het (eventueel) behoort in vergadering bijeen het onderwerp zal gaan behandelen.