Als introductie een paar citaten uit het artikel waarin Liangkang Ni de filosoof Edmund Husserl (1859 - 1938) citeert en/of zijn woorden verklaart. We laten het onvertaald, de lezer zal het Engels beheersen; een en ander door een vertaalmachine halen kan niet omdat de tekst daarvoor te lang is.
Husserl probeert dan een verband te leggen tussen Socrates — het Grieks-Europese filosoferen — en het boeddhisme zoals hij dat vernam uit de vertalingen van Duitse generatiegenoten. Husserl baseert zich op de geschriften rond het yogacāra, ook toen al praktisch uitgestorven maar "gefundenes Fressen" voor filosofen en/of academici in het algemeen.

De citaten:
"Ni highlights that although Husserl lacked expertise, he nonetheless adopted a remarkably »respectful attitude toward Buddhist thought,« paired with a »genuine will to a better understanding of the foreign tradition«."

To support Husserl's view of a shared transcendental orientation, Ni draws on the (mahāyāna) Sandhi-nirmocana-sūtra, citing the Buddha's account of the first two of the »six supports«: knowing well the abiding and the arising of thought. He interprets »knowing well« in terms of Husserl's intuition of essences (Wesensschau), while the »abiding of thought« parallels static phenomenology's investigation of cross-intentionality . . .

Ni identifies this as a second parallel: the Husserlian epoché - the bracketing of worldly existence to focus on the world as phenomenon - mirrors the Buddhist practice of world-renunciation (Weltentsagung).
(Van het Weltentsagung moeten we zeggen dat dit een typisch Europees fenomeen is, gebaseerd op de levens van christelijke mystici uit het redelijk verre verleden. Husserl heeft het teruggetrokken zijn, dat wil zeggen het pure aanschouwen van wat zich voordoet [Skr.: vitàrka, P.: vitàkka] zo te zien niet begrepen. De Frontiers-redacteur stelt daar dan inderdaad begrijpelijke vragen bij.)

». . . the ego, withdrawn into itself, lives in willful will-lessness, in theoretical and practical renunciation of the world«.
(Ook de nadruk leggen op "het ego" [het zelf] toont aan dat er bij geen van de auteurs een directe aanraking is [geweest] met de levende tradities.)

Zoals de prof zei: een auteur legt al zijn gedachten in de eerste 50 paginas, de rest zijn uitwijdingen op die themas. We houden het dus bij deze citaten uit de eerste paginas van Ni's werk, en van de redactie van het Frontiers-artikel.

Onder de afbeelding van een soort Jezus-figuur met lang haar begint Alexis Karpouzos zijn bijdrage over de "Kyoto School" (gevestigd in het mahāyāna), Nishida Kitarō, Nishitani Keiji, en de filosoof Jacques Derridá (1930 - 2004).
In de aanhef zien we dat Japan niet alleen het blad van de bakbanaan "bashō" noemt, maar eveneens, nu geschreven als "basho" zonder streepje, de "place of absolute nothingness". Zie daarvoor de pagina over de haiku Karpouzos maakt het de lezer niet gemakkelijk: "Both the Kyoto School and Derrida reject the Western privileging of presence - the idea that meaning, truth, or being is fully present to itself in a moment, a subject, or a sign."
(In simpele woorden: niet alles is onmiddellijk als zodanig waarneembaar, noch de betekenis van iets of van woorden, noch "de waarheid", noch "het zijnde".)

Een citaat uit het artikel: "Derrida's deconstruction: one must pass through the collapse of presence (nihilism, logocentrism) to reach a non-foundational affirmation. But where Derrida remains in the play of signifiers, Nishitani insists on a religious dimension - emptiness as the ground of compassion and ethical response. Yet both agree: the "death of God" (Nietzsche/Derrida) or the "great death" (Zen) is not endpoint but passage."