Allebei noemen ze zich in de eerste regels van de respectieve wikipedia-paginas monotheïstisch. Dat is opmerkelijk, maar daar gaan we hier niet op in.

De Brahmo Samaj ontstond in 1828 en wordt ook wel aangeduid als het begin van de Bengaalse renaissance. In 1830 was de beweging een officiële Trust geworden.

De Arya Samaj werd in 1875 gesticht, maar pas in 1877 werden de uitgangspunten ervan vastgelegd.

In India Today van 27/28 juli 2025 lezen we dat de Arya Samaj onder vuur is komen te liggen. De organisatie heeft tempels en in die tempels worden (onofficiële) huwelijksovereenkomsten getekend en gevierd. Uit het artikel begrijpen we dat deze organisatie, wellicht in tegenstelling tot andere, gemengde huwelijken voorstaat, of dan toch tenminste niet weert.
Een zaak bij het Hof van Allahabad (de krant mijdt de nieuwe stadsnaam Prayagraj) ging over een gemengd huwelijk waarbij een van de aanklachten was dat de bruid op minderjarige leeftijd was ontvoerd. Op het moment dat de zaak diende was ze meerderjarig.
Het Hof oordeelde uitsluitend op basis van geldigheid van de huwelijksovereenkomst, zo begrijpen we uit het artikel, en besloot dat dit Arya Samaj-document niet rechtsgeldig is. Een eerder verzoek om de aanklacht tegen de bruidegom in te trekken werd daarmee van de hand gewezen.

In India is dit, gezien de ophef over "love-jihad", een grote zaak.
In Noord-Europa is het "halen van een boterbriefje" vanzelfsprekend. Een tweede, kerkelijke, plechtigheid komt nog steeds voor, maar een door een religieus genootschap uitgegeven "boterbriefje" houdt juridisch gezien geen stand.

In een land als Maleisië is daar een oplossing voor bedacht. Daar hebben enkele boeddhistische tempel(-genootschappen) binnen de Chinees-etnische bevolkingsgroep het recht gekregen om huwelijken te registreren, en vooral om aanstaande huwelijksakten openbaar te maken opdat de burgerij kan nagaan of hier al dan niet sprake zou kunnen zijn van bigamie. In zo'n geval kan voordat formalisering van het huwelijk plaatsvindt aan de bel getrokken worden.
In het Nederland van tot in de 60-er jaren hebben we dergelijke openbare huwelijksaankondigingen eveneens gezien. In dat geval ging het om de vraag of een echtgenoot, als soldaat tijdens de oorlog verdwenen, nog in leven was of niet. Dit ter voorkoming van een tweede huwelijkssluiting terwijl de eerste formeel nog niet was beëindigd.