China gezien als "het gele ras"

Onder de kop "The Chinese were white - until white men called them yellow" staat hier een illustratie uit Harpers Weekly van 1898 (niet 1895 zoals abusievelijk in het artikel gedrukt stond) waarin "het gele ras" een in de verte opdoemend zittend boeddhabeeld voorstelt. Schokkend, maar denk niet dat dit vooroordeel verdwenen is.

In het artikel in de SCMP (https://www.scmp.com/.../chinese-were-white-until-white...) schrijft Michael Keevak hoe voor de 19de eeuw "ras" nog niet werd gedefinieerd op basis van een huidskleur. Indiërs zijn het daar niet mee eens. Zij hadden al eerder te maken met handelaren en missionarissen die hun eigen lichte huidskleur definieerden als beschaafd, en alle andere als dubieus. Het was dan ook al in 1795 dat de duitse anatoom Johann Friedrich Blumenbach aankwam met de benaming "gilvus", geel.
We zien dat De Pouvourville de term in de 19de eeuw opnieuw opneemt of uitvindt wanneer hij, gevestigd in de Mekong-regio, kijkt naar de invasiedrang van China.

Dat "geel" is er zelfs bij de chinese mens ingegaan als koek. Tot voor kort lag Kei Lam's "Banana girl" op de leestafel: geel van buiten, wit van binnen, het verslag van een chinees meisje dat met haar ouders in Parijs was aangekomen, zich geheel had aangepast, maar met een lichte reserve. Ze woont inmiddels in Hong Kong.

Blumenbach's andere term: "caucasian race" is tot op de dag van vandaag een standaard omschrijving binnen het amerikaanse justitiële apparaat dat woorden zoekt om etnische of andere kenmerken zodanig te omschrijven dat deze diensten niet meer vervolgd kunnen worden vanwege het gebruik van "het n..-woord" en andere als negatief ervaren aanduidingen.

Wanneer echter Robert Bleichsteiner het over "geel" heeft in zijn "die gelbe Kirche", een boek dat in 1950 in Parijs (in het frans) werd uitgegeven, heeft hij het niet eens zozeer over "ras", maar over het Himalaya-boeddhisme van Tibet, Mongolië en Binnen-Mongolië waar hij de gele kleding van de monialen uit het Gelugpa tegenkwam. Hij verklaart zijn term "geel" zelfs niet in negatieve zin, en eindigt zijn reisverslag met de zekerheid dat het "tibetaanse theater" het wel redden zal.

Terug naar de voorpagina