Maar er is ook de episode waarin het gezelschapje in 1927, met toestemming van Moskou en door hen uitgerust met auto's en wapens teneinde het ideaal van een Buddho-communistisch rijk uit te dragen, naar Ulan Baatar in Mongolië reist (en stiekem hoopt door te kunnen reizen naar Tibet) met in hun bagage drie medaljes in de Orde van de "All Victorious Buddha", gemaakt door Tiffany in New York. "Een van goud, een van zilver, en een van groen emaille" waarvan er twee weggegeven zouden worden: 1 voor de dalai lama, 1 voor de panchen lama, maar de derde hield Nicholas dan toch voor zichzelf. Ga er maar van uit dat Nicholas zichzelf al op de foto zag, met z'n drietjes, met die medaljes.
U begrijpt natuurlijk dat "medalje" express verkeerd gespeld is. Roerich was er verzot op, op medaljes. Tijdens zijn laatste, en voor zijn persoon en plannen fatale reis in 1935 van New York, over Japan, naar Mandzjoerije, en van daar naar Siberië waar hij zijn heilsstaat zou stichten — aangekomen in Harbin, en beducht op goede verhoudingen met de russisch-othodoxe clerus aldaar — was Nicholas ineens weer fervent russisch-orthodox. Maar die idee van Shambalá, althans de naam, bleef er in, ook al lezen we dat hij die stad van dan af voor zich zag als "voorzien van kerken zover als het oog reikt." In de toenmalige hoofdstad van Mandzjoerije presenteerde hij Puyi, de afgezette keizer van China die in naam, namens Japan, koning over Mandzjoerije mocht zijn, ook een medalje, een in de "Orde van de Banier van Vrede (eerste klas)" (ibid p.400). Ook die onderscheiding had Roerich zelf bedacht, alles binnen het kader van de door hem gestichte, en aanvankelijk succesvolle organisatie "Banner of Peace", een soort Rode Kruis, maar dan op het gebied van kunst en cultuur.
Als een terzijde, de jongste zoon van het echtpaar studeerde architectuur, dus de uitbouw van die ideale stad, dat zou wel goedkomen. Alleen werd Svetoslav ook schilder, geen architect. Zijn portret van Indira Gandhi hangt in de centrale hal van het inmiddels niet meer als zodanig in gebruik zijnde parlementsgebouw in Delhi.
Dat brengt ons op het meningsverschil dat er lijkt te zijn over de vraag of Roerich Sr. "links" of "rechts" was, d.w.z. rood of wit. Wanneer hij voor een zekere russische prinses een kerkgebouwtje decoreert, dan is hij "wit", maar wanneer hij later met de Nehru's, d.w.z. de Gandhi's in aanraking komt, dan was hij, en was het hele gezinnetje, "rood", want
Nehru liep een aantal Internationales af, zoals ze genoemd werden, bijeenkomsten van socialisten-marxisten.
Achter dat politiek heen en weer wankelen zat v.w.t. de Roerichs een agenda, niets anders dan het stichten van dat eigen rijk in Siberië, onder alle omstandigheden Shambalá genoemd, of de familie nu eens een beetje, dan een beetje meer, dan weer wat minder, en op den duur niet meer boeddhistisch dacht te zijn, afhankelijk van de voortgang van dat streven naar die eigen heilsstaat. Ze flikflooiden op politiek gebied nu eens naar links en dan weer naar rechts.
Aan het eind van de Moskou-Lhasa expeditie, waarbij de karavaan niet verder kwam dan een tibetaanse grenspost waar ze in erbarmelijke omstandigheden maandenland hadden te verblijven, en waarbij het merendeel van de lastdieren doodvroor evenals een niet onaanzienlijk aantal reizigers, was van Roerich's idolatrie jegens Tibet niets meer over. Later zou hij zelfs de 13e dalai lama een dronkaard noemen die de leer van het boeddhisme liet verpesten met, in de ogen van Roerich, zinloze en verfoeilijke tantrische rituelen.
verder
Stichting onder nummer 20138036.